O hiperaktif, gürültülü adam yok artık.

Hiç ciddiye almamasına, onu da tasarlayacağını sanmasına rağmen, o amansız hastalık kendini kabul ettirdi ve kazandı. Son anlarına kadar gelecekle ilgili planlar yapıyordu. 25 sene sonra Dikili’de kendine göre tadil edip yeniden şekillendirdiği yazlığında tatil yapacaktık. Biz gittik o gelemedi, tedavinin ağırlığı hareketliliğini yok etti.

1961 yılı Eylül veya Ekim ayının bir gününde, meclisin müştemilat binaları arasındaki boşluklara serpiştirilmiş barakalardan oluşan ODTÜ Yerleşkesi’ndeki ilk günlerde başlayan arkadaşlığımız 1963 yılı ikinci sınıfın yazında Yassıhöyük Köyü’nde (Gordion) yaptığımız iki aylık inşaat ve köy stajında daha da pekişerek devam etti. Fahri, çok zeki, ne istediğini bilen ve gerek tasarımcı, gerekse uygulayıcı olarak çok yetenekli biriydi. Okuldaki proje çalışmalarına da kısa zamanda direkt, sade ve rasyonel çözümler getirirdi. Eli ile çalışmayı çok iyi beceren, yaratıcı bir ustalığı, mükemmeliyete varan bir detaycılığı vardı. İlkokul yıllarından başlayan bir maketçiydi o.

Orta Doğu Teknik Üniversitesi Mimarlık Fakültesi’nden 1966 yılında Mimar, 1967 yılında da Yüksek Mimar olarak mezun olduktan sonra, Fahri yoğun ve başarılı mimarlık hayatına başladı. 1968 yılından itibaren hocamız M. Doruk Pamir ile önce çalışanı, daha sonra da ortağı olarak çalıştı. 1973 yılında Venezuela Karakas’a gitti. 1981 yılına kadar Arquitectura Beeckhoff firmasında çalıştı. 1981’de Karakas’ta Ayanlar ve Siebert firmasını kurdu. 1986 yılında Türkiye’ye döndükten sonra Koç Holding’e girdi. Önce Garanti-Koza İnşaat’ta proje müdürü, sonra Koç Üniversitesi’nde proje ve inşaat direktörü olarak çalıştı. Emekli olduğu 2010 yılına kadar Vehbi Koç Vakfı’nda proje ve inşaat koordinatörü olarak çalışmaya devam etti. 2007 ve 2013 yıllarında iki kez Ağa Han Mimarlık Ödülü aday adayı oldu, 2008 yılında Ulusal Mimarlık Ödülleri Yapı Dalı Ödülü’nü ve Türkiye Serbest Mimarlar Derneği Restorasyon Dalı Ödülü’nü kazandı. 2011’de Ayanlar Mimarlık Ofisi’ni kurdu. Çengelköy’de almış olduğu tarihî evle çok uğraştı. Tabii netice mükemmel oldu.

Çok sağlam mimari prensipler oluşturmuştu. Mimar.ist dergisinin 28. sayısında yayımlanan bir söyleşide, “Uygulamaya çalıştığımız mimarinin esası basitlik, yalınlık ve işlevsellik, ulaşılması zor bir hedef, ama olabiliyor. Azıcık da teknolojiyi katarsanız oldukça güncelleşiyorsunuz ama kalıcılık işin esası. Her zaman da beğeniyle kullanılabilmeli, eskimemeli. Esnek olmalı, günün şartlarına uygun kullanımlara açık olmalı. Çevreye uygunluktan bahsetmeye gerek yok” diyerek mimarlık anlayışını belirtmişti.

Çalışma hayatı ile birlikte sosyal hayattan da hiç vazgeçmedi Fahri. Gezmeyi, görmeyi, tanımayı, hayatı ve yaşamayı çok severdi. Dışa dönük, hareketli, duygusal, müthiş verici, paylaşımcı toplayıcıyı ve iyi bir evlattı. Elindekileri ve imkânlarını dostlarına açar ve tereddütsüz paylaşırdı. Anılarına, arkadaşlarına hep sahip çıktı. Belli vesilelerle arkadaşları arayarak, onları biraraya getiren, üniversitedeki birlikteliğimizin 41. yılı, 50.yılı organizasyonlarını da gerçekleştiren hep O oldu.

O’nu anlamak için iyi tanımak gerekirdi. O’na hiç yakışmayan ölümünde de her zaman olduğu gibi herkesi biraraya getirmişti. 54 yıllık bir arkadaşlık, O’nu çok özleyeceğim.